به نام خداوند مهر آفرین
سال 14094 اهورایی، 7037 میترایی، 3753 زرتشتی، 2573 کوروشی (شاهنشاهی) و 1394 خورشیدی

بنام دارنده هستی

 






































 

 

 فروردین روز از اردیبهشت ماه برابر با 19 اردیبهشت در گاهشماری ایرانی

 در این روز «مراسم باران خواهی» و اقامه­ی نماز باران در قزوین بر پا می­شود و مردم برای برآورده شدن نیتشان در آب انبارها فرو می­روند.

 علاوه بر آیین «سیزده نوروز» و جشن و شادمانی در دامان طبیعت، مردم قزوین در روز نوزدهم اردیبهشت نیز به صحرا می­روند و از خدا طلب باران و سر سبزی می­كنند كه به آن «پنجاه بِدَر» می­گویند.
این مراسم در محوطه­ی مصلای راه ری و در میان باغات كهن منطقه از شور و شوق دیگری برخوردار است و انبوه خانواده­ها با گردهمایی در آن به اقامه­ی نماز باران، شكرگزاری و شادی و پایكوبی می­پردازند و پس از صرف ناهار و عصرانه شبانگاهان به خانه باز می­گردند.

 بسیاری از مردم قزوین آیین «سیزده به در» را روز نوزدهم اردیبهشت و با نام «پنجاه به در» برگزار می­کنند.

 عید در استان قزوین با سیزده به در به پایان نمی­رسد و معمولا دید و بازدیدهای عید تا پنجاه روز پس از نوروز در این استان برقرار است.

 «ابوریحان بیرونی» از رسمی در بعضی مناطق معتدل ایران سخن می­گوید که در همین روزها برگزار می­شده است و مردم انتظار داشتند برخی غلات از قبیل جو را به دست آورند.
 برخی اعتقاد دارند چون در این هنگام کاشت محصول به پایان رسیده بود، مردم برای طلب باران به طبیعت می­رفتند.
 گرچه علت این رسم که حتما با کشاورزی بی­ارتباط نبوده، فراموش شده ولی سالمندان قزوین معتقدند در چنین روزی امام زمان(عج) از مصلای این شهر گذر کرده است.
 مصلا نام باغی است در جنوب شرقی قزوین که در حال حاضر، در محدوده شهری قرار گرفته است و از آن­جا که بنابر اعتقادات سنتی مردم قزوین، این باغ محل گذر امام زمان بوده است، بسیاری از مردم در روز نوزده اردیبهشت به این باغ می­روند و پنجاه به در خود را در آن­جا می­گذرانند.
 مشابه این رسم تا چند سال پیش در میان زرتشتیان یزد نیز برگزار می­شد اما در روز نهم اردیبهشت و به «چله به در» معروف بود. اما این که میان چله به در یزد و پنجاه به در قزوین ارتباطی بوده یا هر دو دلیل وجودی مشترکی داشته­اند، اطلاعی در دست نیست.

 تنها مساله­ای که با بررسی جشن­های گوناگون ایرانی نمود می­یابد این است که ایرانیان از هزاره­های دور به هر بهانه­ای جشن برگزار می­کردند و جشن نزد آنان نه فقط برای شادمانی بلکه نوعی عبادت نیز بوده و با کار و زندگی آنان گره خورده بود.
 هر جشنی شادی نیز به همراه داشت و شادی برای مردم، و آفریده­ی اهورامزدا برای مردمان بود و از این رو، سپند (مقدس) به شمار می­آمد.
 


نظرات شما عزیزان:

نام :
آدرس ایمیل:
وب سایت/بلاگ :
متن پیام:
:) :( ;) :D
;)) :X :? :P
:* =(( :O };-
:B /:) =DD :S
-) :-(( :-| :-))
نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه:









ارسال توسط سورنا
آخرین مطالب

آرشیو مطالب
پيوند هاي روزانه
امکانات جانبی