بهروز نمیرانیان :

ماهنامه صنایع هوایی شماره ٢٧٥ به تازگی خاطره ای از سرگرد خلبان، شادروان کیخسرو آزادگانیان چاپ کرده است. این خاطره از زبان امیر سرتیپ دوم خلبان مهدی پاک‌بنیان آورده شده است و آن را در رویه‌ی ٤ تا ٩ این مجله می‌توان خواند.
امیر سرتیپ مهدی پاک‌بنیان در پاسخ خبرنگار «صنایع هوایی» که از نقش اقلیت‌های دینی در نیروی هوایی ارتش از او پرسيده، می‌گوید:
«اشاره زیبایی به این مردان که با وجود تعداد محدودشان کارهای بزرگی کردند و کمتر از آنها گفته شد نمودید. من برای تشریح کامل این پرسش شما‏، به دو برهه پیش و پس از انقلاب، و به دو نفر از این مردان بزرگ می‌پردازم. اشاره من به برهه پیش از انقلاب، دقیقأ به همان پروازهایی که با C-130  برای کشور اردن انجام دادیم، باز می‌گردد. همان‌طوری که عرض کردم، ما در دسته پروازی شش فروندی به رهبری جناب سرگرد «کیخسرو داراب آزادگانیان» در این مأموریت شرکت کردیم. جناب آزادگانیان از همرزمان زرتشتی، جزو خلبانان قدیمی، با تجربه و با سواد نیروی هوایی بودند که کسوت استادی به گردن ما داشتند. درمدت ده روزی که ما بین امان و باند پروازی سلاله پرواز می‌کردیم، اتفاقی افتاد که روح بزرگ و منش والای این افسر و فرمانده با صلابت، بیش از پیش بر ما مشخص شد. خاطره‌ای که فکر نمی‌کنم هرگز از ذهن هیچکدام از ما گروه 42 نفری آن مأموریت پاک بشود.

به نام خدا

سورنا لطفی‌نیا :

سالهاست گستره و تپه‌های تاریخی شهرستان دارابگرد میزبان موتورسواران شده‌اند. برخی از اهالی دارابگرد دراین تپه‌ها چنان به ‌رقابت می‌پردازند و گرد و خاک به‌پا می‌کنند که داراب‌گرد و تپه‌های بی‌نوای تاریخی گویی کم از پیست‌های بین‌المللی موتورسواری ندارد.
 به‌گزارش CHN؛ دارابگرد پر از شاخصه‌های فرهنگی و تاریخی است. شهری ساسانی که برپایه‌ی یافته‌ها و تاریخ‌نگاری‌های باستان‌شناسان، به روزگار هخامنشی هم می‌رسد. با این همه، اهالی دارابگرد گویی هیچگونه آگاهی نسبت به زوایای زندگی فرهنگی و  میراث منطقه‌ای که در آن زندگی‌ می‌کنند ندارند، چراکه مهمترین بخش از گستره‌ و تپه‌های باستانی را  پیست موتورسواری کرده‌اند.
 این شهر، نخستین شهر دایره‌ای شکل درسرزمین ایران بوده است. آنگونه که باستان‌شناسان می‌گویند الگوی معماری این شهر در ساخت‌وساز  شهرهای دایره شکل دیگر چون تیسفون، شهرگور فیروزآبادو... تاثیر داشته است.

 

در نوشته‌های تاریخی از دارابگرد به نام سومین شهر بزرگ پارس ياد شده است و یکی از بزرگ‌ترین ضراب‌خانه‌های(ضرب سکه) شهر پارس در آن‌جا بوده است.

در زمین‌های پيرامون این تپه‌ی باستانی و در درون شهر دارابگرد، خرده سفال و کوزه‌های شکسته فراوانی بر روی زمین و زیر پای گردشگران رها شده و  خاكبرداري‌های غیر مجاز در گوشه و کنار این شهر كاری آسان و همگانی شده است.

 يكی از كوشندگان در زمينه‌ی برجای مانده‌های تاريخی به نام «سياوش آریا» از حریم درجه یک شهر تاریخی دارابگرد و گورستانی که جاي خاكسپاري مردگان روستا است نام مي‌برد، در حالی که تابلوی میراث‌فرهنگی درست در چند متری گورستان جای گرفته و ارزش و پیشینه شهر را بازگو می‌کند.

هرچند گردشگران بسياری از كشورهای ديگر از اين شهر ديدن كرده‌اند و با اینکه آوازه‌ی جهانی دارد، اما تاکنون هيچ‌گونه نگهداری درخوری از آن نشده‌است.
شهر کهن دارابگرد یا دارابجرد، از ديرينه‌ترين شهرهایی است که با معماری دایره‌ای ساخته شده و در ٧کیلومتری شهر داراب، جای دارد.

بنام خدا

چهل سكه‌‌ی باستانی پيدا شد

سكه‌های ساسانی از شهر ضرابخانه‌ای ايران

خبرنگار امرداد - آفتاب یزدانی :

سكه‌هايی باستانی از روزگار ساسانی تا هنگامه‌ی يورش مغول، در «داراب»، پيدا شد. اين سكه‌ها كه شمار آن‌ها به ٤٠ عدد می رسد، دوم دیماه، در شهر باستانی داراب از شهرهای باستانی استان فارس، پيدا شده است. سكه‌ها  به تلاش يگان حفاظت سازمان ميراث فرهنگی استان فارس،‌ يافت شده است. شهر داراب از کهن‌شهرهای ایرانی است كه ديرينگی اش را به روزگار هخامنشيان نسبت می دهند. این شهر در گذشته، «دارابگرد» نامیده می‌شده است. دارابگرد، چنان‌كه از برخی نگاشته‌های كهن، برمی آيد، پايگاه و جايگاه اردشیر پاپکان سردودمان ساسانيان بوده است. در كتاب‌های تاريخی آمده كه یکی از بزرگ‌ترین ضرابخانه‌های ايران در شهر دارابگرد، برپا بوده است و تا پس از ساسانيان نيز همچنان، ضرب سكه در آن انجام می شده است. اين شهر كه طرحی دايره‌ مانند داشته در میان دشت بزرگی، ساخته شده است و پیرامون آن کَندَگ یا خندق بزرگی برای پاسداشت شهر از دشمنان، ايجاد كرده ‌بودند. با توجه به تپه‌های باستانی كه در اين گستره يافت شده، باستان‌شناسان، پيشينه‌ی منطقه را چندين هزاره برآورد كرده‌اند.

بنام خدا

برجای مانده‌هایی از شهر گمشده «جرم‌وا» پس از هزار سال در گستره‌ی داراب استان فارس پیدا شد.
هم‌اكنون این شهر باستانی که گفته می‌شود از روزگاران پیش‌ از تاریخ، تا سده‌ی سوم هجری مهی(:قمری) كاربری داشته، به گونه‌ای غیرقانونی كاوش شده است. نشانه‌های این شهر تاریخی را می‌توان در کتاب جغرافیایی ابوعبدالله مِقدسی دید.